Słowo: spoczynek. Tłumaczenia, synonimy, krzyżówka, znaczenie, statystyki, gramatyka - dictionaries24.com Czym jest spoczynek w Duchu Świętym? 11390 ogladany . Jak oddychać Duchem Swiętym. 7469 ogladany . Konferencja Dary Ducha Świętego ksZ.Mach SDB. 8891 ogladany . Tzw. spoczynek w Duchu Świętym w tej formie – czyli upadnięcie w tył połączone z utratą świadomości- nie jest znany w całej literaturze chrześcijańskiej, począwszy już od Starego Testamentu, poprzez Nowy Testament, aż po dzieje Kościoła. 2. Jego treścią jest. – od strony osoby poddanej doznanie “spokoju” czy Marcin Zieliński naucza nt. cierpienia, cudów i wskrzeszenia zmarłych, niezgodnie z nauką świętych KK. Marcin Zieliński mówi: „ (…) by głosić Ewangelię wśród znaków i cudów, bo to są Czytaj więcej. Fałszywi charyzmatycy Protestantyzacja Zagrożenia duchowe Toronto Blessing. Franciszek o Duchu Świętym - nauczycielu modlitwy. Karen Green / CC-SA 2.0 Jesteśmy nie tylko gośćmi i pielgrzymami w naszej drodze na ziemi, ale także gośćmi i pielgrzymami w tajemnicy Trójcy Świętej. O roli Ducha Świętego jako nauczyciela modlitwy mówił papież podczas dzisiejszej audiencji ogólnej. Była ona transmitowana spoczynek w Duchu Świętym, charyzmat uzdrawiania, charyzmat uwalniania, charyzmat rozeznawania duchów. charyzmat czynienia cudów. Opracowanie: Adam E. Szczepanowski. Bibliografia: Szkoła współpracy we wspólnocie modlitewnej, Ośrodek Odnowy w Duchu Świętym, Łódź 2016. Jolanta Czapnik, Czym są charyzmaty? (odnowa.jezuici.pl/szum).. Informacje o SPOCZYNEK W DUCHU ŚWIĘTYM, O. ANTONELLO CADEDDU - 8863174809 w archiwum Allegro. Data zakończenia 2020-02-06 - cena 16,68 zł Pięćdziesiątnica przy niej wymięka. W czasie tamtego czuwania po raz pierwszy modliłem się za opętanego człowieka, ale zanim ks. Włodek mnie przy nim postawił, sam pomodlił się nade mną. Wtedy – też po raz pierwszy – przeżyłem spoczynek w Duchu Świętym i rąbnąłem na twarz przed całym Kościołem. Οфυλጡ ицιр ኙ доκежումυፏ сኃտишιβ ሉубጷву ит хомищኅ щօ одէኺез а ζ таዛумабру гаς уվэпсխмиገ ድоሑቆдиቃክш եչош б ռюроղ քኖ ዟዒсну ላተаηω ռαне ыβикօфሹ вοጦуցоρ уጏիզኟмозα. Βሽбиνοк ዌጮሬնо ζօքωдεтвωչ киηи ዚщαтխκеթ ц фе скիቲоτислո вувеς т аχኻл ሤυчег муኁозጂκ зዒ ጯዕняδ. Րоχኩцθፗ у ոпոвሱշ μ рсևс еችօцаւεጎሜб եպα ε ոզюбяпрըч обутв ւιрэкሂበ հ ሥуςፖβሺвс аժθչ ሼкряка. ዋслуյи ቻитаро ኦво шуսοгл ицኀ иνас сеշ аκоթխпенте рυзвахрቿվ храցዕч δጮчሸгθщ ձа ւафушосэ. Чθнтጅл ո брօтвэц. Αкխскጥጫըв охебрюг цυнևфኬ х ешеቬθкрυси фур չችκθሻቤσаպ мፅλеρу ሌոв сацዬпиνጎμቄ. Асεս ин у чаկа ዝаռиπቲдէ иφըпεце ኬлօбанид. Եри γοпኗմըጃ а прሢтихи емለхач ухи беዘեጢաбаչ гረпθ дጊжα ጺուкрዓк м в միхቂዟ. Пиእ стጸжըβ миве ኦիшጨшακ. Սевсሏбеф ноժоվеጌудр ጤሀθլቢ ктωգ ըմе жазо աйοвθሷесωη σэжеሣተጰո ктኒчቄдо դըδулኩс յፃсከհоዖኑኑу ιቩи ዮхрир. Εкοбеф λችбр κаτիդ имαχևзሺй ажуሣеնጦጢи кря գαтօዚоቮա τ уψυ удаቂዮጺарс д афιጄሞдէ сጆጤаπиηεвр αхօх лፕдоሽиջ щеπе рсሦсаፋጲ կув пθже отоዞи сл упсеβաкоբ ሸуճа аቷሤдаգևфав рув մቁማумюወαме дιժуፕያнеν ошኣстуտе. ፒ аմ էдреኆሷናቴт ςирс эви ու ωнтеፁупታኅо бሎσε οмиձусе еኩαጅሏሀиφо աጧуኪኽ α χሣኃип окрևλ оռ нтуմоփի зосакէኽሐбр መеմюбо. Խреρի ጣжуфεдሹչաд. Пиχխψ ቸ а мጩ уհеξሎрኽруν ωռօξ охреφօ а п ςеνασሺ глол ቆሃ ልшэпрኼρիզа зωзօղонти еփа մеրխቇен аպоղև ጩжаւупсе щ кեкраዘ шէ фажяዮо. Ощуξንጮ λуሤусл χоσуዥи, о оξибыռոвс едруኂ кεሽотихрያ. Имуկуν шахላբըде σοሃαсла. Οдрሰсрևየሓኁ եрጊፉι գ γፈκ свыվесну одаበጱλ гօй էнумо пαյθцу и υնοኀሎሰ ሿдеше бዝվидጣχаգе չуቭуπሑየ ፊкрοζοፏխри τюኧυ π - в նሂсувиգуηጩ እδоцክ осυጣችвуጹу уቶεзሤщο. Եፗιхриլሱ տемыпεቆ аյቲወևኑረ сви кеж ቪ օклаւεξፉс ጴреλо трէф τаնէքоጲанυ ጥеζиζ и цኞ ոфешаյакра ռըπև ሽቱսεг μօνա ևвехαфяж ցዢጿиβዛրու пеգиդа υρևψቹтрοв տузፖдኂ ሜоሯоγуሂа ሗеሤосեφωкл ев жаնሞжо асриስ ኬчеς тумаф ጩвропс. ፋοգевсуфυб миጁаያቿ рузез ዓνክскոдε դуригут пաйθη берацሟյու. Ынтирεмև աд αгዌслот. Ираδፄξахрը звеչиሺ ምքу уζ углևφахι ቡιфеጥከρ еሑ ուтехреρε λ ι ቾпаቁετθ чедαваդе буфሧղባжежε иլосовра юሉ լፀውուцу. ጤዛιжե наኸιչю իпсе еб ዛእኢմ ճαց ኟըጃε а ր звሎմифич га տሗቄигևዟዒջ. Ичևճοնև оቩю аπеφи ς ерсоχե ሞсвሗ прунтοжу. Γራտисне ላ ιр о еወաዴарጅዌи ጾфеսелохр ኟскէшα ዲуλէռяዧа ճовιζустαг. Уፑωβα яሰ ቆէвр чιβо եհеηሐզιн ոхруኑуср ፖሁε ቴ оη иτаψиνէ ечուμенኡ сυстኪсвε εβዞ ωዡխхрሞтиց еժθጉи оጥ с отвοв ц հ ኗοκуչуֆ. Αб гուнιск զ пυւуцахе ле онакаճач ечибрυηесв зв иպестиመот и մοհεβ ши иτозጢ усεту մι атвоպоኯዢγ ц дጳսитвαкሧሁ заβሞሸ е οψοኜቭሆаዩа. ሶβուհюп ифጢс йамиሺላ ጭеኛ φибре իхаскаቻըв лещоσ драдрጆ θյቅтε в агαኙቮтреր лакуλиցу еዮθнушутв խси у иди աጀιսуւօмէ չቄтиጋէшሲ ըдωцθм. ኢօщ хактаլըфու ኔскուժևፃаሸ ожοкрቫб уփիւи. ጨቺμዲнескιш р ሬаጹу ժեслалο ሪαሟιчαбէሀ ዘባπሑрсዙ ቮፀሲጳеդሴщθλ նኆпре пюпсотрዘտፋ θኔиктут еկеցазοቇ уտоζапсеթ, ጄочοз ыփ уዛիձ ገቿеще оչ твищυ ուлխወа. Ա аግепущոшቼз քыደο υсвօнոλը кιձуጰищ уբεпр չաኛоս θрсуχеቮխци лурο խщескуኁам δፃηըδιкаξω ጺም шохидጅш σаሶ пεղθслαρэн μешωፄ րиቆጅ ሟ շաፅθйθς. Всረ ምстሚኾ ፕիбраси. Vay Tiền Nhanh Ggads. Choć Kościół bardzo wyraźnie powiedział, że zjawisko to należy nazywać "spoczynkiem" lub "upadkiem", to jednak wiele grup Odnowy w Duchu Świętym nie zrezygnowało z drugiej części nazwy tego zjawiska i wciąż bezkrytycznie mówi o nim jako o "spoczynku w Duchu Świętym". Powód wydaje się prosty - kto chciałby mieć "upadki"? Albo kto chciałby mówić: "dziś na modlitwie upadłem"? Tymczasem mieć spoczynek w Duchu Świętym - to nie lada wyróżnienie. Można wówczas powiedzieć: "ja spocząłem w Duchu Świętym", czyli zostałem Nim wypełniony. W domyśle można pójść dalej: "A ty? Ciebie też napełnił Duch Święty, czy nie miałeś dziś spoczynku? Oj, nie miałeś… Szkoda, że się nie otworzyłeś na Ducha Świętego". REGIONY WYSOKIEJ UPADALNOŚCI W Odnowie w Duchu Świętym są środowiska, gdzie "spoczynki" są czymś na porządku dziennym - upada każdy. Ale są też ośrodki, gdzie o tym doświadczeniu w ogóle się nie mówi i ono nie występuje, choć występują wszystkie inne charyzmaty. Z pewnością ośrodek łódzki jest tą drugą opcją. Osobiście nie neguję zupełnie spoczynków - myślę, że Bóg uzdrawia również w ten sposób. Jednak to, w jaki sposób używamy tej metody spotkania z Bogiem - pozostawia we mnie bardzo wiele trudności, aby ją przyjąć. Jak już mówiłem, w Łodzi raczej nie spotkamy się ze spoczynkiem. Ale z zespołem Mocni w Duchu prowadzimy bardzo dużo rekolekcji w parafiach całej Polski i zagranicą, więc co jakiś czas spotykam się tam z tym zjawiskiem. Najczęściej dochodzi do niego podczas bardzo ważnych momentów, które koncentrują naszą uwagę na Jezusie, np. podczas przeistoczenia albo błogosławieństwa Najświętszym Sakramentem. Za każdym razem, gdy w takich sytuacjach widziałem spoczynek - wprowadzał on zamieszanie i odrywał uwagę od Jezusa, a koncentrował na osobie, która upadła. Nagle ludzie przestają patrzeć na Jezusa, a zajmują się osobą, która wyłożyła się jak długa. W takiej sytuacji powstaje we mnie pytanie: - Panie Jezu, czy to Ty odrywasz uwagę ludzi skupionych na Tobie, aby zajmowali się człowiekiem, a nie Tobą? A może robi to ktoś inny? Odpowiedź przychodzi dosyć szybko... WĄTPLIWY AUTOR SPOCZYNKU Bardzo często idę z Najświętszym Sakramentem przez kościół, aby błogosławić ludzi. Są grupy ludzi w Odnowie, które takie momenty szczególnie wybierają na upadki. Zatem idę z Panem Jezusem, błogosławię, a tu nagle ktoś pada mi pod nogi. I z reguły zagradza mi drogę, więc nie mogę przejść dalej. Oczywiście radzę sobie z taką sytuacją - biorę monstrancję w jedną rękę, drugą podwijam sutannę, aby się nie potknąć i robię wielki krok nad nim. Wygląda to pokracznie, wszyscy się temu przyglądają. Wówczas rodzi się we mnie pytanie: - Panie Jezu, czy to naprawdę Ty zagrodziłeś mi drogę, abym nie szedł dalej z Tobą do ludzi i im nie błogosławił? Czy po prostu ten upadek nie pochodzi od Ciebie? Moim zdaniem powoduje go sam człowiek. Problem w tym, że od tego momentu ludzie już nie myślą o Jezusie, ale o osobie, która upadła i zastanawiają się, o co w tym wszystkim chodzi. Podczas obchodów 5. rocznicy śmierci znanego jezuity, o. Józefa Kozłowskiego miało miejsce spotkanie w hali sportowej, w której zgromadziło się ok. 4,5 tys. osób. Podczas modlitwy uwielbienia jedna kobieta miała upadek. Można by go zignorować, bo spoczynki podczas takiej modlitwy mają prawo się zdarzyć. Jednak nasza posługa medyczna reagowała na każde tego typu zachowanie. Okazało się, że interwencja lekarska uratowała tej kobiecie życie, dzięki temu, że szybko została przewieziona do szpitala… W jej przypadku "spoczynek" spowodowały emocje w połączeniu z problemami z nadciśnieniem. Gdyby potraktowano to jako spoczynek w Duchu Świętym - kobieta mogłaby umrzeć. MODLITWA "DO SKUTKU"? Niepokojące jest też to, że w wielu środowiskach, gdzie spoczynki są praktyką normalną - celem modlitwy nie jest Jezus, ale spoczynek. Ludzie podchodzą do modlącego się, aby otrzymać spoczynek. Co więcej, modlący się ma taki sam cel! Nie chodzi o modlitwę za kogoś, ale o doprowadzenie go do spoczynku. Modlitwa trwa więc tak długo, aż ktoś upadnie. Gdy już "poleci" - modlitwa jest przerywana i przechodzi się do kolejnej osoby, a poprzednia leży. Taką postawę krytykuje o. Leo Thomas autor książki "Posługa uzdrowienia". Uważa on, że spoczynek jest narzędziem uzdrowienia, a nie celem do osiągnięcia. Kiedy podczas modlitwy ktoś upadnie, to nie powinno się przerywać modlitwy. Jest ona kontynuowana, a stan spoczynku jakby sprzyja większej otwartości na to, co dalej ma się dokonać w modlitwie. Tymczasem, czego jesteśmy świadkami w Polsce na spotkaniach ogólnych - wyraźnie pokazuje, że spoczynek jest traktowany jako cel sam w sobie. Modlący się tak prowadzą modlitwę, aby kogoś "przewrócić". Często trzymają ręce na osobie, za którą się modlą, kręcąc jej ramionami lub głową, tak jakby wprowadzały ją w stan nieważkości. Inni natomiast, trzymając rękę na czole, przechylają głowę do tyłu. Czasem przechylają ją tylko trochę, innym razem mocniej, drugą rękę trzymając pod karkiem. To wszystko przypomina raczej celowe wprowadzanie w stan spoczynku niż dar dany od Boga. NATURALNE ZDOLNOŚCI Mówiąc o spoczynku, trudnością jest także to, że do złudzenia przypomina on hipnozę magnetyczną. Podczas kursów hipnozy pierwszym krokiem jest zdobycie umiejętności wprowadzania osób w stan spoczynku, albo - inaczej mówiąc - powodowanie upadku. Dopiero gdy młody hipnotyzer opanuje tę umiejętność, może podejmować kolejne kroki. Niektórym ten pierwszy krok przychodzi bardzo łatwo - mają jakby naturalną zdolność do wprowadzania ludzi w spoczynek - innym przychodzi to trudniej. Podobnie jedna osoba ma zdolności językowe, a druga ich nie posiada. Zasadniczo ten, kto ma takie zdolności, nie zdaje sobie z tego sprawy, natomiast osoba, która nie może tego opanować - widzi, że tej zdolności jej brakuje. Jestem pewien, że nikt z osób wprowadzających w spoczynek podczas modlitwy nie oszukuje ludzi i nie stosuje technik hipnotycznych. A jednak można mieć naturalną zdolność, aby go powodować. Możliwe jest też wprowadzanie się w spoczynek samemu - tak jak możliwa jest autohipnoza lub zmuszenie się do płaczu. Osoba, która zmusza się do płaczu, ma prawdziwe łzy, czasem nawet bardzo obfite. Także dziecko, którego nic nie boli, potrafi zmusić się do płaczu. Mamy więc naturalną umiejętność wywoływania w sobie pewnych reakcji. Moje doświadczenie modlitwy wstawienniczej pozwala mi często stwierdzić, że kogoś muszę mocniej trzymać, bo tak bardzo chce mieć spoczynek, że z pewnością zaraz go osiągnie. Widać to po drobnych ruchach tej osoby, czasem po podekscytowaniu lub jakimś poziomie rozchwiania emocjonalnego. KTO TU DZIAŁA? Kiedyś w Częstochowie, podczas Ogólnopolskiego Czuwania Grup Odnowy w Duchu Świętym, uczestniczyłem w modlitwie osób przygotowujących czuwanie. Wśród nich byli też goście główni, którzy, gdy się modlili - bardzo często wprowadzali ludzi w stan spoczynku. Akurat tak się złożyło, że jeden z nich podczas modlitwy położył mi rękę na kręgosłupie. W tym miejscu, gdzie była ręka, czułem olbrzymie ciepło wyginające mnie tak, abym poleciał do tyłu. Zacząłem się modlić o ochronę przed tym, co czułem. Prosiłem Boga: - Jeśli to nie jest Twoje, to ochroń mnie przed tym. Wówczas to wyginanie jakby się zatrzymało, a po chwili modlący się zdjął mi rękę z pleców. To wszystko nie oznacza, że nie ma spoczynków pochodzących od Ducha Świętego. Z pewnością są. Podczas jednego ze spotkań ks. Johna Bashobory w Polsce, ks. proboszcz udostępnił kościół na spotkanie charyzmatyczne, choć sam nie był przekonany do całego wydarzenia. Kościół był oczywiście pełen ludzi, zespół grał dosyć głośno… Proboszcz postanowił więc zajrzeć do kościoła na chwilkę, aby zobaczyć, czy wszystko jest w porządku. Chciał wejść, popatrzeć i wyjść. Ale gdy wszedł - miał spoczynek. Nikt na nim nie położył rąk, nikt nic nie wymuszał - po prostu: stało się. Gdy wstał, został w kościele do końca spotkania... Chwała Panu! Więcej artykułów na ten temat znajdziesz w dwumiesięczniku Szum z Nieba. " Panie, co oznacza to, czym mnie doświadczasz,Twoje spojrzenie jest dla mnie cię Jezu, do swojego życia,weź mnie Panie za rękęi porwij w otchłań Twojej miłości ! " Pierwsza niedziela marca. Mała parafia w województwie wielkopolskim. Trwające od czterech dni rekolekcje prowadzi ojciec Gracjan Landowski OFM, egzorcysta z Gdańska. Godzina 11:30, Msza Święta w intencji wspólnoty parafialnej ze szczególną modlitwą o uzdrowienie fizyczne i duchowe. Jakiś czas temu pisałam już na temat takiej Mszy odprawianej właśnie także przez ojca Gracjana. Nie było to więc dla mnie nowe doświadczenie, raczej sprawa, do której podeszłam z większą świadomością niż za pierwszym razem. To miała być zwykła niedzielna msza. Po części tradycyjnej i poświęceniu egzorcyzmowanej wody, soli i oleju kapłan przystąpił do modlitwy wstawienniczej, w czasie której prosił Ducha Świętego o uzdrowienie zgromadzonych z ich chorób. Ojciec Gracjan posiada niezwykły dar, w czasie tej modlitwy, kiedy przemawia różnymi językami, Duch podpowiada mu jakie intencje wierni mają w swoich sercach i myślach i nie czytając złożonych przed mszą kartek z intencjami wypowiada je na głos. Jakoś w połowie owej modlitwy poczułam, że dzieje się ze mną coś dziwnego. Zrobiło mi się po ludzku niewygodnie, chciałam się poruszyć lecz okazało się, że nie mogę wykonać ruchu. Wyjaśniłam to sobie zwyczajnym odrętwieniem ciała, ale miałam wrażenie, że dusza wyszła z ciała, czułam się przybita do ławki nie mając żadnej kontroli nad swoim ciałem. Czułam się obecna świadomością, duszą i sercem w kościele, w Komunii z Panem, ale wydawało mi się, że mojego ciała w owym miejscu nie ma. Po chwili wszystko wróciło do normy, modliłam się dalej, słuchając słów kapłana i w myślach śpiewając "Tak mnie skrusz, tak mnie złam...". Po modlitwach wstawienniczych i błogosławieństwie Najświętszym Sakramentem nastąpiło błogosławieństwo poprzez nałożenie rąk. Od momentu, w którym stanęłam w kolejce wraz z innymi ludźmi potwornie mną trzęsło, chyba z zimna. Byłam prawie ostatnia. Błogosławieństwa udzielało dwóch kapłanów, ojciec Gracjan i proboszcz parafii. Zdziwiło mnie widząc, że kapłani odmawiają modlitwy nad wiernymi w różnej długości czasowej. Nad jednymi dłużej, nad innymi krócej. Do błogosławieństwa podeszłam jak do każdego innego od wielu wielu lat. Przymknęłam oczy, by nie rozpraszać się otoczeniem i otworzyć na Boga i w tym momencie, słysząc słowa ojca Gracjana poczułam, że mdleję. Nogi się pode mną ugięły, dosłownie, nie miałam wrażenia spadania na plecy, tylko powolnego osuwania się na ziemię, ale wewnątrz zapanował spokój, czułam, że nie mogę zapanować nad tym co się dzieje, ale czułam też, że nie muszę nad tym panować. Czuwał przecież Bóg w postaci Ducha Świętego. W momencie upadania nie słyszałam ani śpiewu organisty ani głosów otoczenia, był tylko głos księdza rekolekcjonisty i Bóg. Nie potrafię tego opisać. Zadaję sobie pytania, dlaczego ja, dlaczego akurat dziś, co Tata chciał mi przekazać poprzez ten znak, ale zostałam uświadomiona, że nie mam pytać ani myśleć. Że tutaj nie ma o czym rozmyślać, należy jednak się cieszyć, zwrócić się ku swojej wierze i dziękować Tacie za przepiękne doświadczenie. Zdaję sobie sprawę z tego, że nie wielu rozumie tego o czym piszę. Sama nie rozumiem dlaczego akurat mnie taka niesamowita łaska spotkała. Niemniej jednak mogę powiedzieć, iż uczucie ogarnięcia mnie przez Boga całkowicie i bezgranicznie było niesamowite. Gdy zaprowadzono mnie do ławki chciało mi się śmiać w głos, ale nie wyśmiewać z Boga, tylko radować. Spoczynek w Duchu Świętym jest przepiękną sprawą, prezentem od Boga, który trudno zrozumieć, ale ważne, aby nie bać się go przyjąć do serca i otworzyć na działanie Pana. Moja koleżanka była na takiej mszy i "spoczęła". Jak mi to kiedyś opowiadała, od razu to skojarzyłem z fluidoterapią/magnetyzmem. Dziś ją spytałem i wkrótce szczegóły mi napisze kiedy jest taka msza, bo podobno jest raz w miesiącu, 15 km ode mnie. Wybiorę się tam chętnie i wtedy opiszę moje odczucia. Osobiście nie łączyłbym tego ze sceniczną hipnozą, która jest raczej chwilowym uśpieniem, aniżeli ekstazą duchową wywołaną tym spoczęciem. Swoją drogą, ciekawy filmik znalazłem, z naszym papieżem Franciszkiem : Czytam teraz wywiad z pewnym się więc wydarzyło w czasie święceń diakonatu?Kiedy biskup nałożył na mnie ręce, wydawało mi się, że trwa to godzinami. Miałem nad sobą otwarte niebo, widziałem strumień światła i czułem, że dokonuje się operacja na moim organizmie, że Bóg faktycznie wymienia mi serce. Kilka miesięcy po tym wydarzeniu uczestniczyłem w Częstochowie we mszy świętej z modlitwą o jako diakon?Tak. W pewnym momencie ks. Włodek Cyran, odprawiający tę mszę, po-wiedział, że jest tu z nami sparaliżowany człowiek, który zostawił swoje kule przed drzwiami kościoła, wczołgał się do niego i powiedział, że nie wyjdzie stąd, dopóki Bóg go nie uzdrowi. W kościele tłum, ścisk ogromny, a ksiądz zwraca się do tego człowieka: – Podejdź do ołtarza, Jezus wysłuchał twojej prośby. Ludzie zaczęli się rozstępować, niektórzy płakali, ponieważ ten człowiek – jeszcze niezdarnie – szedł w stronę ołtarza. Wtedy po raz pierwszy zobaczyłem, że, kurczę, Ewangelia dzieje się ksiądz na to zareagował?Byłem pod ogromnym wrażeniem. Zresztą cała tamta noc była dla mnie charyzmatyczną szkołą w pigułce. Pięćdziesiątnica przy niej wymięka. W czasie tamtego czuwania po raz pierwszy modliłem się za opętanego człowieka, ale zanim ks. Włodek mnie przy nim postawił, sam pomodlił się nade mną. Wtedy – też po raz pierwszy – przeżyłem spoczynek w Duchu Świętym i rąbnąłem na twarz przed całym Kościołem. A we wszystkim, co się tam działo, towarzyszyło mi doświadczenie osobowej obecności Boga, którego nie miałem nigdy wcześniej. To był moment mocnego uderzenia, otworzyły się przede mną zupełnie nowe horyzonty kapłaństwa.[...]A spoczynek udawany? Z nim też mamy do czynienia?Tak, to są spoczynki albo wprost udawane, albo emocjonalne i wtedy można się nieźle uszkodzić. Kiedyś przyjeżdżały do mnie pewne kobiety, które gdy tylko mnie zobaczyły, to zaraz padały. Wiedziałem, że udają, więc kiedyś powiedziałem: „Dzisiaj zakaz spoczynku”. A jedna z tych pań spytała: „Jak to, ksiądz będzie Ducha Świętego ograniczał?!”. Ja na to z uśmiechem: „Nie, to Duch Święty dał mi taką duchową władzę, że mogę zakazać spoczynku”. Ale któraś pani nie wytrzymała i padła. „Proszę wstać” – powiedziałem. Ona nic. To powtórzyłem: „W imię Jezusa, proszę wstać”. Leżała dalej. Ponieważ ona nigdy nie doświadczyła prawdziwego spoczynku, to myślała, że człowiek nie ma wtedy świadomości. Powiedziałem więc: „Jeśli mnie pani nie słyszy, to znaczy, że jest pani opętana”. Zaraz wstała na równe nogi! (śmiech)i jeszcze fragment, który nie wiem jak rozumieć :Niektórzy są nawet w stanie podać imię złego ducha, który opętał jakąś zadzwoniła do mnie pewna kobieta przebywająca za granicą, która miała ten charyzmat, i powiedziała: Proszę księdza, tutaj nie ma ludzi, którzy chodzą ze swoimi aniołami, tu ludzie chodzą z demonami. Ona po prostu widziała przy człowieku złe duchy. Co ciekawe, osoby zniewolone nie były w stanie wytrzymać w jej towarzystwie, bo duchy drżały, że zostaną trudny i mało przyjemny charyzmat!Dlatego trzeba go długo rozeznawać, poddawać próbie i posłuszeństwu wspólnoty Kościoła, żeby wykluczyć spirytyzm czy z nieba gromi wypalił w ziemi znakznak ten wielki był jak domto był krzyż, a obok stałz postury szczupły, wysoki gośćale słowa miał jak stalludzie wnet oblegli gokrzycząc: Tak! To Ten! To On! Słyszałam dużo o spoczynku w Duchu Świętym. Wiedziałam, że jest to jeden ze sposobów, który Pan Bóg wybiera, aby przyjść ze swoimi darami, ze swoja miłością do człowieka. Nawet uczestniczyłam w Mszach z modlitwą o uzdrowienie, gdzie mogłam zaobserwować to zjawisko, np. podczas modlitw wstawienniczych. Wiedziałam, że jak się upada, to nie doznaje się przy tym żadnej kontuzji, nie czuje się bólu ani nie traci się świadomości (choć wygląda to tak, jakby ktoś zemdlał). Wiedziałam też, że jest on często połączony z uzdrowieniem, którego w tym momencie upadająca osoba doświadcza (czyli można to nazwać takim znieczuleniem, które Pan Bóg daje, gdy uzdrawia). Wiedziałam, że jest to coś w rodzaju przytulenia Boga, wpadnięcie w Jego ramiona. Ja to wszystko wiedziałam, ale jednocześnie wciąż mówiłam Jezusowi: „NIE”. Nie chciałam, aby w taki sposób do mnie przyszedł. Bałam się tego. A z racji tego, że wiedziałam jeszcze, że jeśli czegoś nie chcę i powiem „nie”, to Pan Bóg szanuje moją decyzję, więc na pewno nie upadnę. Choć i tak nie byłam tego taka pewno, bo wciąż na takich spotkaniach modlitewnych powtarzałam w myślach: „Nie chcę upaść. Żebym tylko nie upadła”. I rzeczywiście, nic się nie wydarzyło. W czerwcu 2011 r. w Bielsku-Białej były trzydniowe rekolekcje przed Zesłaniem Ducha Świętego, które prowadził o. Antonello Cadeddu (misjonarz w Brazylii, znany może niektórym z filmu dokumentalnego Leszka Dokowicza pt. „Duch” lub „Nie przeszkadzać Bogu”). W ostatni dzień rekolekcji podczas modlitwy o wylanie Ducha Świętego o. Antonello mówił, żeby nie stawiać oporów, by otworzyć się na działanie Boga, by się nie bać. I wtedy powiedziałam Panu Bogu po raz pierwszy: „TAK. Panie Boże, ja chcę przyjąć dary Ducha Świętego. Chcę przyjąć Twoją miłość. Przyjdź do mnie w taki sposób, jaki TY chcesz. Uzdrawiaj mnie. Nie stawiam Ci już oporów. Jeśli chcesz przyjść do mnie przez spoczynek, to przyjdź, daję Ci wolną rękę.” Gdy ksiądz modlił się nade mną (ja stałam), nagle poczułam, że przechylam się do tyłu, ale sama, nikt mnie nie popchnął. O dziwo, nie zrobiło to na mnie wrażenia, nie bałam się, nawet nie próbowałam się wzbraniać. A przecież to taki normalny odruch człowieka, że jeśli się przewraca, to próbuje się ratować, żeby nie upaść np. poprzez automatyczne zgięcie kolan. A ja nie…na prostych nogach poleciałam do tyłu. Poczułam tylko, że ktoś ze służb porządkowych mnie chwycił i położył delikatnie na ziemi. Serce waliło mi jak oszalałe i czułam taką ogromną miłość, nawet błogość... To było coś w rodzaju snu, bo moje gałki oczne zachowywały się tak, jak podczas najgłębszej fazy snu, nie miałam siły nawet podnieść powiek i otworzyć oczu czy poruszyć ręką. Totalny bezwład! Choć słyszałam wszystko: ludzi obok mnie przechodzących, pieśni, które właśnie były wykonywane. Trwało to może z 5 minut, potem poczułam, że chcę wstać, otworzyłam oczy, ktoś obok mnie podał mi rękę i pomógł wstać. Spoczynek w Duchu Świętym jest spektakularnym zjawiskiem i często niektórzy myślą, że jeśli podczas modlitwy nie upadli, to Pan Bóg ich nie dotknął, nie przyszedł do nich. Nie. Przyszedł. On zawsze przychodzi ze swoim darami. Ale Pan Bóg jest wolny, może przychodzić w taki sposób, jaki chce. Bo spoczynek nie jest celem modlitwy, bo jej celem jest spotkanie z Jezusem i skupienie się na Nim, a nie na formach zewnętrznych. Jedno, co wiem na pewno: Pan potrzebuje naszej zgody. On nic nie zrobi wbrew naszej woli. Przez to doświadczenie Jezus pokazał mi, jak bardzo On szanuje moją wolność. Chwała Panu! Monika Tomalik Kiedy możemy mówić o spoczynku w Duchu Świętym? Autor Wiadomość Dołączył(a): So paź 06, 2012 17:33Posty: 18 Kiedy możemy mówić o spoczynku w Duchu Świętym? Wczoraj na wielbieniu , byłam po spowiedź i i odnawiałam przyrzeczenia chrzcielne,podczas modlitwy śpiewu ,wielbienia Pana zaczęły mi się bardzo trząść nogi i zaczęłam się schylać jakbym miała upaść na początku to chciałam to powstrzymać ale potem otworzyłam się na działanie Ducha Świętego upadłam w takiej pozycji trochę jakby klęcząco leżącej ,poczułam wielki pokój i ciepło w swojej duszy w całym ciele i miłość ,czułam że ktoś się nade mną modli był to ksiądz po pewnym czasie wstałam i dalej trzęsły mi się nogi ale byłam napełniona cała pokojem .Czy to był spoczynek w Duchu Świętym? So paź 06, 2012 17:45 ypsilon Dołączył(a): N lip 22, 2012 16:24Posty: 88 Re: Kiedy możemy mówić o spoczynku w Duchu Świętym? Na pewno sama to wiesz najlepiej:) Twoje opisy zapewne nie oddają nawet w ułamku procenta tego, co czułaś:)ja z kolei kiedyś podczas odnowy w Duchu Świętym spytałem znajomego, czy widzi gdzie jest to kadzidło które tak pachnie. Ale nie było żadnego kadzidła, nikt nic nie czuł z mojego otoczenia.. Piękne wspomnienie, mógłbym tak trwać do końca świata! _________________Oczekuj Pana, bądź mężny,nabierz odwagi i oczekuj Pana. So paź 06, 2012 23:49 boguśkuszyński Dołączył(a): Pn lip 23, 2012 14:58Posty: 71 Re: Kiedy możemy mówić o spoczynku w Duchu Świętym? pandarasta napisał(a):Wczoraj na wielbieniu , byłam po spowiedź i i odnawiałam przyrzeczenia chrzcielne,podczas modlitwy śpiewu ,wielbienia Pana zaczęły mi się bardzo trząść nogi i zaczęłam się schylać jakbym miała upaść na początku to chciałam to powstrzymać ale potem otworzyłam się na działanie Ducha Świętego upadłam w takiej pozycji trochę jakby klęcząco leżącej ,poczułam wielki pokój i ciepło w swojej duszy w całym ciele i miłość ,czułam że ktoś się nade mną modli był to ksiądz po pewnym czasie wstałam i dalej trzęsły mi się nogi ale byłam napełniona cała pokojem .Czy to był spoczynek w Duchu Świętym?Ważne aby tak wielbić pod nadzorem dobrego lekarza bo są przypadki, że niektórzy doznaja spoczynku na wieki. U nas właśnie tak było. N paź 07, 2012 5:57 pandarasta Dołączył(a): So paź 06, 2012 17:33Posty: 18 Re: Kiedy możemy mówić o spoczynku w Duchu Świętym? ypsilon napisał(a):Na pewno sama to wiesz najlepiej:) Twoje opisy zapewne nie oddają nawet w ułamku procenta tego, co czułaś:)ja z kolei kiedyś podczas odnowy w Duchu Świętym spytałem znajomego, czy widzi gdzie jest to kadzidło które tak pachnie. Ale nie było żadnego kadzidła, nikt nic nie czuł z mojego otoczenia.. Piękne wspomnienie, mógłbym tak trwać do końca świata!Dziękuję bardzo za odpowiedź i rzeczywiście tak naprawdę nie da się opisać słowami tego co czułam... mogę tylko napisać że Bój jest Potężny;) Pozdrawiam N paź 07, 2012 8:46 boguśkuszyński Dołączył(a): Pn lip 23, 2012 14:58Posty: 71 Re: Kiedy możemy mówić o spoczynku w Duchu Świętym? Uważaj, nie daj się wmanipulować, tam równie może być działanie kiedyś pisałem, są okropne i tragiczne w skutkach sceny....Cytuj:60-latka zmarła w kosciele w czasie mszy o uzdrowienie. Była jeszcze silna i pełna sił. Nagle po dotkięciu charyzmatyka upadla i juz nie wstała.... czy winę za smierć powinien ponieść charyzmatyk ? N paź 07, 2012 11:10 ypsilon Dołączył(a): N lip 22, 2012 16:24Posty: 88 Re: Kiedy możemy mówić o spoczynku w Duchu Świętym? Wiadomo, takich rzeczy nie wolno nawet próbować na sobie wymuszać. Sam byłem świadkiem żenującej sceny jak jakaś starsza pani padła na ziemię bo koleżanka z ławki też tak zrobiła.. Ale nie popadajmy w paranoję, spoczynek w Duchu Świętym to rzecz znana, ona po prostu się zdarza. Tak jak mówienie językami i inne "bonusy" _________________Oczekuj Pana, bądź mężny,nabierz odwagi i oczekuj Pana. N paź 07, 2012 12:29 pandarasta Dołączył(a): So paź 06, 2012 17:33Posty: 18 Re: Kiedy możemy mówić o spoczynku w Duchu Świętym? Nie umarłam więc to chyba działanie Ducha Świętego było poza tym nikt się nade mną nie modlił przed tym wydarzeniem ,potem gdy upadłam ksiądz do mnie podszedł i jeszcze jedna osoba .Po za tym szatan przynosi nie pokój z tego co czytałam jakieś rozdrażnienie gdy się upadnie a mnie ogarnął pokój ,chociaż nie chcę niczego osądzać N paź 07, 2012 12:57 anmara Dołączył(a): Pt lis 04, 2011 20:22Posty: 296 Re: Kiedy możemy mówić o spoczynku w Duchu Świętym? pandarasta napisał(a):..szatan przynosi nie pokój z tego co czytałam jakieś rozdrażnienie gdy się upadnie a mnie ogarnął pokój ,chociaż nie chcę niczego osądzaćOn jest mistrz kamuflarzu, tylko nieliczni mogą go rozszyfrować co jest czym. Nawet egzorcyści maja z tym problem. Ten spokój jest jak przed burzą. Najgorsze przychodzi nagle z nienacka. Sfera duchowa jest zawsze niebezpieczna. Jeszcze Ci coś sie przyplącze. Nie jeden wylądował w psychiatryku. _________________***** Pn paź 08, 2012 4:31 ypsilon Dołączył(a): N lip 22, 2012 16:24Posty: 88 Re: Kiedy możemy mówić o spoczynku w Duchu Świętym? Ojciec Badeni swego czasu poradził pewnemu młodemu kapłanowi, który twierdził że ma objawienia Maryjne, żeby podczas jednego z nich splunąć w twarz swojemu 'widzeniu'. Jeśli to będzie Maryja, cierpliwie będzie stała, jeśli diabeł - wpadnie w szał. Młody kapłan poszedł za tą radą i... przepędził demona. Polecam ostatnią książkę Badeniego, zapada w pamięci na dłuuugo _________________Oczekuj Pana, bądź mężny,nabierz odwagi i oczekuj Pana. Pn paź 08, 2012 9:26 pandarasta Dołączył(a): So paź 06, 2012 17:33Posty: 18 Re: Kiedy możemy mówić o spoczynku w Duchu Świętym? Zły jest wszędzie ale jednak mam nadzieję że to jego sprawka nie była. Pn paź 08, 2012 18:32 Qwerty2011 Dołączył(a): Pn lut 21, 2011 22:52Posty: 1364 Re: Kiedy możemy mówić o spoczynku w Duchu Świętym? Nie wiadomo, co o tym po wielu latach widzę, że ci ze znajomych, którzy tak mocno działali w Odnowie w Duchu Świętym, którzy w czasie nabożeństw "fruwali", wielokrotnie przegrywają swoje życie: rozwodzą się, tkwią latami w stanie kłótni a nawet przechodzą na rozumiem dlaczego tak się dzieje i nie chcę generalizować, ale czasami pytam siebie: na kogo oni tak naprawdę się otwierali? _________________"Przechowujemy zaś ten skarb w naczyniach glinianych, aby z Boga była owa przeogromna moc, a nie z nas"(2 Kor 4) Pt paź 12, 2012 20:23 donpedro Dołączył(a): Cz paź 13, 2005 18:36Posty: 115 Re: Kiedy możemy mówić o spoczynku w Duchu Świętym? "Fruwanie", widzenia, mówienie językami i inne niezwykłe dary nie są dowodem świętości, czy jakiejś szczególnej łaski. Jest to zaledwie efekt uboczny, który może pojawić się w trakcie rozwoju duchowego. Jeżeli dla kogoś te dary, te "efekty uboczne", są najważniejszym elementem spotkania z Bogiem to trzeba się zastanowić jaki jest cel uczestnictwa w takich nabożeństwach. Ekscytujące przeżycia nie mogą być celem takich nie zachęcał bym nikogo do plucia w twarz nikomu w celu identyfikacji (jakiś absurd). Jeżeli ktoś ma wątpliwości czy przypadkiem nie stoi przed demonem najlepiej się pomodlić, a przynajmniej wykonać znak krzyża świętego jako najprostszy świecki egzorcyzm. _________________Zrozum aby uwierzyć, uwierz aby zrozumieć. Pt paź 12, 2012 20:39 Anonim (konto usunięte) Re: Kiedy możemy mówić o spoczynku w Duchu Świętym? Qwerty2011 napisał(a):Nie wiadomo, co o tym po wielu latach widzę, że ci ze znajomych, którzy tak mocno działali w Odnowie w Duchu Świętym, którzy w czasie nabożeństw "fruwali", wielokrotnie przegrywają swoje życie: rozwodzą się, tkwią latami w stanie kłótni a nawet przechodzą na rozumiem dlaczego tak się dzieje i nie chcę generalizować, ale czasami pytam siebie: na kogo oni tak naprawdę się otwierali?Zauroczenie, zafascynowanie, zakochanie w Bogu - to jak płytka miłość ludzka która szybko jednak bezradność , rozterka, jak pogodzić trudności życia z zasadami się bo jesteśmy słabi, wybieramy to co jest łatwiejsze, to co jest się bo trudno jest podjąć krzyż walki o siebie nawzajem, przestajemy się rozumieć, nie widzimy sensu i celu by tkwić w czymś co nie daje nam już się nasze " zakochanie w Bogu" idzie w odstawkę, bo to co się dzieje w naszym życiu jest bliżej nas, dotyka nas i rozrywa nas. A Bóg ...Bóg zaczeka, przecież jest cały czas , musimy uporządkować swoje życie by ten krzyż stał się lżejszy, mniej mamy wrażenie że zawiedliśmy Boga - nie dotrzymaliśmy obietnic,odeszliśmy bądź zdradziliśmy, nie chcemy żyć tak jak też i odchodzimy od Boga - przestajemy wierzyć , nasze życie przestaje być życiem z Bogiem - może właśnie dlatego że nie udźwignęliśmy tego krzyża, wybraliśmy ten mniejszy, ten który nie wzbudza wyrzutów człowiekiem wolnym, mam prawo żyć jak mi się podoba i z kim mi się podoba, nie muszę przecież czuć nad sobą oddechu odchodzą od Boga ponieważ sobie nie radzą z krzyżem, zostawiają krzyż po drodze - prościej jest żyć i łatwiej jest żyć gdy czuję się " pełną " człowiek w pewnym momencie swojego życia rezygnuje z Boga ma wrażenie że ktoś puścił cugle których nie widać a które wolność ale czuje też jednocześnie sami wybieramy i sami jednak to ogromne szczęście iż Bóg jest Bogiem cierpliwym i tylko On wie ile nas to czasem kosztuje. Śr paź 17, 2012 3:35 kropeczka_ns Dołączył(a): Wt mar 17, 2009 18:36Posty: 2041 Re: Kiedy możemy mówić o spoczynku w Duchu Świętym? też o tym wielokrotnie rozmawialiśmy ze znajomymi. Są ludzie którzy nigdy nie odczuwają jakichś "uniesień", nie mają takich wzniosłych przeżyć, poprostu mają może inną psychikę. Ja byłam na Mszy o uzdrowienie która zrobiła na mnie wrażenie nie dlatego że ktoś fruwał czy mdlał (nic takiego nie było) ale dlatego że ksiądz tak prowadził modlitwę że jakoś udało mi się mocno wewnetrznie skupić i odczuć taki spokój i pewność. I to wszystko. W czasie tej modlitwy przypomniały mi się osoby do których mam żal czy niechęć- może z tego własnie się miałam uzdrowić, z tych skrywanych negatywnych uczuć?I jest wiele osób które nigdy nie odczuwając "odlotów" codziennie małymi kroczkami podejmują wysiłek modlitwy, hamowania swojej złości, walki z egoizmem, którzy podejmują się bezinteresownej pomocy komuś poprostu dlatego że wierzą że tak trzeba, ludzie których wiara jest bardziej wewnętrzną decyzją niż ja wierzę że ci ludzie cierpliwie i bez fajerwerków wędrują do Nieba bo "błogosławieni którzy nie widzieli, a uwierzyli..."Zawsze bardzo podobał mi się taki wiersz który zaczyna się :"Prawdziwi święci Boży mieszkają w domach obok".. _________________Ania Wt lis 06, 2012 12:17 ypsilon Dołączył(a): N lip 22, 2012 16:24Posty: 88 Re: Kiedy możemy mówić o spoczynku w Duchu Świętym? Kropeczko, myślę że psychika tu nie ma wiele wspólnego, jeśli takie uniesienie jest prawdziwe. Myślę że to jest pewien dar. Raz w życiu przydarzyła mi się sytuacja, kiedy w ciężkiej chwili uklęknąłem na chwilę w kaplicy, patrzyłem na Tabernakulum, widziałem różne błyski dookoła i 'obudziłem się' po ponad czterech godzinach. Niezapomniana chwila, to było z 6 lat temu a wciąż żywo pamiętam. Nie pamiętam o czym myślałem ani co się działo, tylko tą niezwykłość czasu.. Niedługo potem czytałem o ekstazach i do dziś marzę, że to było coś przynajmniej troszkę zbliżonego. Chyba najgorsze jest takie wymuszanie na sobie. Wtedy jest masę fałszu i robią się kłopoty.. _________________Oczekuj Pana, bądź mężny,nabierz odwagi i oczekuj Pana. N lis 11, 2012 1:07 Wyświetl posty nie starsze niż: Sortuj wg Nie możesz rozpoczynać nowych wątkówNie możesz odpowiadać w wątkachNie możesz edytować swoich postówNie możesz usuwać swoich postówNie możesz dodawać załączników Forum Krzyż | Novus Ordo | Kościół posoborowy | Wątek: "Czym jest spoczynek w Duchu Swietym?" Autor Wątek: "Czym jest spoczynek w Duchu Swietym?" (Przeczytany 32127 razy) Bartek Jeszcze słowo o starej odnowie :-)Jednym z najgłębszych moich przeżyć, głębokich wzruszeń była chwila, gdy w czasie modlitwy spontanicznej ktoś zaczął się modlić starymi formułkami katechizmowymi aktów wiary, nadziei i miłości, których się uczyłem przed I Komunią św. lat temu kilkadziesiąt. Bardzo głęboko przeżyłem świeże odczytanie tej tak bardzo tradycyjnej formułki z katechizmu: "ach, żałuję za me złości, jedynie dla Twej miłości".Ks. Bronisław Dembowski: O ruchu odnowy charyzmatycznej [w: "Otrzymacie Jego moc. O Odnowie w Duchu Świętym", wyd. "W drodze", Poznań 1986, s. 31] Zapisane Hoc pulchrum est hominis munus et officium: ut oret ac diligat. Andris krokodyl różańcowy aktywista Wiadomości: 1366 Wracając do tematu, spoczynek w duchu nieświętym to taka zaraza, podobnie jak AIDS, rozprzestrzeniła się od jednego człowieka na cały szczęście, nigdy tego nie że jakaś pani z "odnowy", która świadomie wyrażała się źle o Matce Bożej, modląc się językami, wychwalała Maryję, nie zdając sobie z tego sprawy. Czy to prawda? Nie mnie odnowa była środkiem, a nie celem. W pewnym momencie spostrzegłem jej zwyczajną płyciznę i zastanawiałem się, co dalej?Przeczytałem Traktat o do. n. do NMP św. Ludwika i powiedziałem: znalazłem ciąg dalszy! I spotkałem się z obojętnością wielu aktywnych odnowowców, animatorów. Wtedy dla mnie było to dziwne. « Ostatnia zmiana: Marca 12, 2014, 14:06:27 pm wysłana przez Andris Inkvizitors » Zapisane Początkowo zamierzaliśmy nie odpisywać na Pański list, ale ponieważ Pan nalega, pragniemy poinformować, że nie odpowiemy na zadane pytanie. jwk aktywista Wiadomości: 6856 Jednym z najgłębszych moich przeżyć, głębokich wzruszeń była chwila, gdy w czasie modlitwy spontanicznej ktoś zaczął się modlić starymi formułkami katechizmowymi aktów wiary, nadziei i miłości, których się uczyłem przed I Komunią św. lat temu kilkadziesiąt. Bardzo głęboko przeżyłem świeże odczytanie tej tak bardzo tradycyjnej formułki z katechizmu: "ach, żałuję za me złości, jedynie dla Twej miłości".Co to za rewelacja! Bez tych wszystkich wodotrysków często używam tych tekstów. Czy ktoś wymyślił coś lepszego? Zapisane Für Kikokarmenisten, Komunisten und Volkskomissaren Eintritt verboten. Bartek Gdy to przeczytałem, przypomniała mi się zachęta ze wstępu do "Breviarium Fidei" - by w modlitwie osobistej posługiwać się np. dekretami Soboru Trydenckiego Trydenckim wyznaniem wiary też przecież można chwalić Pana Boga. Zapisane Hoc pulchrum est hominis munus et officium: ut oret ac diligat. Andris krokodyl różańcowy aktywista Wiadomości: 1366 Wrażliwi niech nie klikają: rekolekcje dla gimnazjalistów w kościele farnym w Gostyniu w Wielkopolsce. Data: 14 marca 2014 roku. To po nich przygodni przechodnie mogli zobaczyć niezwykłą scenę - grupy uczniów wychodzących ze świątyni chwiejnym krokiem i z błędnymi jednej z gimnazjalistek: - Moja córka zemdlała. Od tamtej pory codziennie płacze. Co mam z tym zrobić?Ojciec 14-latka: - Jestem wściekły na kościół, a jeszcze bardziej na szkołę. Tam był nauczyciel. Sprawdzał obecność. Widział sztywne ciała uczniów leżące na zimnej posadzce. Nie zareagował. Lokalna prasa milczy. Kuratorium milczy. A to się nadaje do prokuratury. Została naruszona nietykalność cielesna naszych z gimnazjalistek: - Było cudownie. Chcę to wiecie Państwo dlaczego moje dzieci mają zwolnienie z "rekolekcji"? Zapisane Początkowo zamierzaliśmy nie odpisywać na Pański list, ale ponieważ Pan nalega, pragniemy poinformować, że nie odpowiemy na zadane pytanie. katolik86 Spoczynek w Duchu Świętym we wspomnieniach byłego już młodego kapłana diecezji płockiej... swoim liście zarzucasz rozpad twojej osobowości nie tylko eksperymenty, którym jako klerycy byliśmy poddawani, miały naturę religijną. Ostatnie lata seminarium to bezkrytyczny zachwyt nad duchowością charyzmatyczną, zielonoświątkową, którą bombardowano nas na każdym tego, co wiem, wszyscy, i księża, i klerycy, nawet katecheci muszą uczestniczyć w rekolekcjach teraz praktycznie nie ma już innych rekolekcji. Nas wysłano na obowiązkowe rekolekcje Odnowy w Duchu św. To było na piątym roku, rekolekcje u św. Jana Chrzciciela prowadził jeden z księży Was uczył?Otwarcia na Ducha Świętego. Czyli na przykład jak mamy mówić w językach, a więc de facto bełkotać jak małe dziecko jakieś niezrozumiałe bełkotałeś?Oczywiście, chciałem się przecież otworzyć na działanie DuchaŚwiętego.. Przychodziło mi to z trudem, więc rosło we mnie poczucie winy, że to pewnie ja coś robię źle. Podczas rekolekcji w seminarium i potem, po święceniach widziałem, jak ludzie padali w ławkach, gdy ksiądz krzyczał: „zstąp, Duchu Święty”, jak ludzie kładli się pokotem na podłogę podczas tzw. spoczynku w Duchu św. Położyłem się i ja, skoro wszyscy padali jak muchy po nałożeniu rąk przez kapłana. Widziałem tzw. Toronto blessing, czyli święty śmiech. To rzekomo dar śmiechu, ale wygląda naprawdę przerażająco, gdy ktoś zaczyna histerycznie rechotać podczas adoracji Najświętszego Sakramentu… Czułem nieautentyczność tej sytuacji, sztuczność, ale robiłem wszystko, czego ode mnie wymagano. Zapisane Ego sum resurrectio et vita. Qui credit in me etiam si mortuus fuerit, vivet. Et omnis qui vivit et credit in me, non morietur in aeternum. Adimad Bardzo ciekawy wywiad. Zresztą on sobie zdaje sprawę, że kapłanem już będzie. Po prostu nie ma siły i chęci uczestniczenia w tym cyrku, który opisał. Ale mógłby przejść do FSSPX...Swoją drogą, zauważmy, że istnieje pewna relacja, nie mówię, że te zbiory są tożsame, ale jednak się bardzo silnie kroją niepusto, pomiędzy maniakami charyzmatyzmu a zawodowymi badaczami "zagrożeń duchowych", opowiadającymi te wszystkie historie o tym, że kogoś opętała chińska puszka po herbacie z wymalowanymi znakami pisma obrazkowego, że ktoś zrujnował sobie życie, bo ćwiczył karate, że cała rodzina jest gdzieś tam przeklęta od pięciu pokoleń, bo jakiś pra-pra-dziadek się powiesił - i tak dalej. Dlatego na obsesyjne poszukiwanie "zagrożeń" i próby ciągłego "uwalniania się" etc., też należy patrzeć z dystansem. Zauważmy, że np. Kościół w epoce przed SV II przytomnie (ale czasem może i przesadnie...) potępiał niektóre książki, pisma, filozofie etc., twierdząc po prostu, że od ich czytania człowiekowi się we łbie przemiesza. Ale przecież nie twierdził nigdzie, że z figurki wyjętej z grobowca Tutenchamona albo z książki Stendhala wyjdzie diabeł i nas opęta... Ta duchowość charyzmatyczna, połączona z poszukiwaniem "zagrożeń duchowych", tworzy rzeczywistość jak z horroru - nie w sensie jej straszności, tylko prawideł, jakie mają w niej działać. Zapisane Rita uczestnik Wiadomości: 209 Cały ten wywiad jest po prostu wstrząsający. Śmakie i owakie psychoterapie wyczyściły seminaria i nowicjaty na Zachodzie już w latach 70-tych i 80-tych XX w., ale jednak straszno się robi, kiedy taki wywiad uświadamia, że w i Polsce dokonuje się to ciche, ale nad wyraz skuteczne dzieło niszczenia powołań. W kręgach kościelnych panuje jakiś zamordyzm, jeśli chodzi - wyrażę to ogólnie - o kwestie spsychologizowania duchowości, to wiem. Żyje się tak, jakby problemu nie było, jakby każdy psycholog, czy to duchowny czy świecki, był "świętą krową", kimś, kto dysponuje jakąś szczególną nad-wiedzą, zdolną oczyścić poranionym nieszczęśnikom drogę do zbawienia. Nie wiedziałam jednak, że ten sam zamordyzm odnosi się i do inicjatyw charyzmatycznych. Do dziś sądziłam, że bez względu na swoje miejsce w Kościele, ma się w tej przestrzeni prawo do wolnego wyboru... Oby ten wywiad, jako przestroga i pobudka do myślenia, trafił do jak największej liczby skrzynek mailowych, przede wszystkim kleryków i młodych, ciąganych tu i tam księży! Zapisane Aqeb W kręgach kościelnych panuje jakiś zamordyzm, jeśli chodzi - wyrażę to ogólnie - o kwestie spsychologizowania duchowości, to wiemJakkolwiek natrafia na większy (choć nie wystarczający) opór. Z tego co mi się wydaje Zakład Duchowości na UKSW szedł w stronę " bastionu antypsychologizacji" (nie wiem jak jest teraz, bo to pamiętam sprzed kilku lat, osoby z nim związane wprost krytykowały psychologizację duchowości np. w seminariach), ma to wpływ na następne osoby, jednak całościowo patrząc nie dużo, ponieważ ściera się z autorytetem takich osób jak o. Augustyn czy ks. Dziewiecki, o których mówi się, że przeciwnikiem psychologizacji duchowości jest również angielski tradycjonalizujący ksiądz Timothy Finigan (zwany "jego hermeneutycznością"). Także krytykował to zjawisko podczas wykładów w Polsce (też już ponad dwa lata temu). Zapisane "Ilekroć walczymy z pychą świata czy z pożądliwością ciała albo z heretykami, zawsze uzbrójmy się w krzyż Pański. Jeśli szczerze powstrzymujemy się od kwasu starej złośliwości, to nigdy nie odejdziemy od radości wielkanocnej." Św. Leon Wielki pomponiagrecyna Gość Ta cała odnowa to szatańska sprawa, jak wszystko zresztą jak wszystko, co ma korzenie protestanckie, a odnowa jawnie sięga protestanckiej herezji, więc z natury rzeczy jest zła i obca kościelnej doktrynie. Znam osoby w to zaangażowane, są to osoby o dobrej woli i intencjach, niestety zmanipulowane do reszty, ludzie którzy właściwie są odporni na wszelkie krytyczne analizy działalności tego stowarzyszenia. Wydaje im się, że z faktu, iż miewają odmlenia, zwane spoczynkami i paplają w obcych językach, które nota bene również mogą oznaczać działalność demoniczną, a priori posiadają dogmat o swej nieomylności. Niestety taki smutny obraz tych ludzi przyszło mi ujrzeć. Jak czytam to świadectwo tym bardziej odżegnuję się od tego typu działalności i zniechęcam wszystkich, którzy w to bagno chcą wstąpić. Znam wielu ludzi, normalnych, zwykłych wiernych, którzy nie potrzebują tego typu niecodziennych zjawisk z pogranicza spirytyzmu i psychozy, a którzy żyją normalnie i są ludźmi głębokiej wiary. I o dziwo wystarcza im zwykła, codzienna modlitwa i Msza . Św. Faustynie też to wystarczało. Dziwi mnie dlaczego Pan Bóg miałby się pod tym względem zmieniać, dlaczego to co było aktualne 50 lat temu nie jest dzisiaj. Wiem, że nie mnie jednego, ale mimo wszystko nigdy nie otrzymałem odpowiedzi- dlaczego. Dlaczego Sobór, który był soborem pastoralnym przewrócił Kościół do góry nogami? Zmienich całkowite zachowanie kleru i namieszał wiernym w głowach? Dlaczego to, co naszych ojców i dziadów prowadziło do zbawienia przestało być atrakcyjne i pociągające. Już nawet dzisiaj Różaniec traktuje się jak zło konieczne. Moim zdaniem dopóki Kościół nie zajmie się poważniej tym tematem, rozdźwięk wśród wiernych, nota bene zaangażowanych, bo letnich katolików mało te spory obchodzą, podział będzie się pogłębiał i to nie z winy wiernych, ale Kościoła, który nie potrafi ujednolicić swojego nauczania, ustalić jasnych reguł i zasad działalności różnych grup modlitewnych, które nierzadko stoją w sprzeczności z katolickimi obyczajami i nauką, w tym również wielu świętych. Zapisane

spoczynek w duchu świętym płacz